လက္တင္ကကြက္ေတြရဲ႕လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္

က်ေနာ္အေမရိကမွာေက်ာင္းၿပန္တက္ၿဖစ္ေတာ့ေက်ာင္းစတက္ၿပီးမႀကာခင္ကိုယ့္ရဲ႕အေၿခအေနကို
စတင္သေဘာေပါက္လာတယ္။ အဂၤလိပ္စာစာသင္ခန္းထဲမွာၿဖစ္လိမ့္မယ္။
အဂၤလိပ္စာကိုပညာတတ္ဆန္ဆန္ေရးနည္းဆိုတဲ့အတန္းကအေမရိကန္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကအစ၊ၿပီးေအာင္တက္ရတယ္။ အဲ့ဒါမၿပီးရင္ဘြဲ႔ေပးတာမဟုတ္ဘူး။ စာသင္ခန္းထဲကိုဝင္လာတဲ့ေက်ာင္းသားပံုစံေတြကိုစတင္သတိထားမိလာတယ္။ အေမရိကန္
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကေအးစက္စက္ဝင္လာေလ့ရိွတယ္။ ငါတို႔သိၿပီးသားအဂၤလိပ္စာဘာသာရပ္ပဲ။ဘာမႈစရာလိုလဲဆိုတဲ့ပံုစံနဲ႔ေပါ့။(ရယ္စရာေကာင္းတာကက်ေနာ္တို႔ဗမာေတြၿဖစ္သလိုပါပဲ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားစာေမးပြဲမွာ ၿမန္မာစာအမွတ္အနည္းဆံုး
ရတတ္ေလ့ရိွသလိုမ်ိဳးသူတို႔လည္းအဂၤလိပ္စာမွာက်ႀကတယ္)
လက္တက္အေမရိကကလာတဲ့ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကစိတ္ခ်မ္းေၿမ႕စရာေကာင္းတယ္။
အထူးသၿဖင့္ဘရာဇီးနဲ႔ဒိုမီနီကန္ရစ္ပတ္ပလစ္ကေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ၊သူတို႔မ်က္ႏွာကအၿမဲတန္းၿပံဳးလို႔။ စာသင္ခန္းလာရင္ကၿပီးဝင္လာတယ္။နဂိုထဲကလွၿပီးသား၊ၿပံဳးေနတဲ့အကနဲ႔လည္းတြဲလိုက္ေရာက်က္သေရရိွသြားတယ္။ သူတို႔ကေရကူးကန္မွာဆိုရင္လည္းေကာင္ေလးေတြကေရကူးၿပိဳင္ရင္ေကာင္မေလးေတြကပါးကေလးေတြကိုအပ္နမ္းၿပီး
အားေပးေလ့ရွိတယ္။ ႀကည့္ေနရတဲ့လူေတာင္အေပ်ာ္ေတြကူးလာတယ္။
က်ေနာ္တို႔အာရွကလာတဲ့သူေတြက် ကုတ္ကုတ္..ကုတ္ကုတ္နဲ႔ဝင္လာတယ္။ စိတ္ကုိသတိထားေနတဲ့ပံုစံနဲ႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး
စာသင္ခန္းထဲကိုဝင္၊စာအုပ္ေလးကိုဖြင့္ၿပီးစာသင္မဲ့ဆရာမကိုအေလးအနက္ေစာင့္ေနတာ။ ေထာင္က်လာခဲ့ဘူးတဲ့ေက်ာင္းသားေတြ၊ စစ္အစိုးရရဲ႕ႏွိပ္စက္မႈေအာက္ကလာတဲ့က်ေနာ္တို႔ဗမာၿပည္ကလူေတြဆုိရင္ပိုဆိုးတာေပါ့။

စာလုပ္ရတာကတပိုင္း၊အခ်ိန္ၿပည့္ကိုယ့္ႏိုင္ငံအေႀကာင္းေတြးရသတင္းနားေထာင္ရနဲ႔ဘယ္မွာေပ်ာ္စရာရိွႏိုင္ပါ့မလဲ။
အဲ့ဒီေတာ့ကိုယ့္ဘာသာေလးေလးနက္နက္ေတြးလိုက္၊
ေန႔ရက္ေတြကိုၿဖတ္သန္းလိုက္လုပ္ေနတာ၊စာသင္ခန္းထဲမွာကုတ္ကုတ္ေလးေနတာဘာဆန္းလို႔လဲ။ ဒါေပမဲ့က်ေနာ္တို႔ၿပည္ပမွာေရာက္ေနတဲ့ဗမာေတြကသူမ်ားေတြႀကားမွာသာမစြာတာ။ အခ်င္းခ်င္းက်သိတ္စြာတယ္။ ေၿပာတတ္လိုက္တာမွရက္ရက္စက္စက္၊ အေရမထူတဲ့သူဆိုထိုင္ငိုၿပီးႏိုင္ငံေရးေလာကထဲကထြက္သြားရမယ္။
က်ေနာ္တို႔ကအလုပ္ကုိိ တနလၤာကေနေသာႀကာထိအနည္းဆံုးတပတ္(၅) ရက္လုပ္ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို(၆)ရက္လုပ္ရတယ္။ စေန၊တနဂၤေႏြအားတဲ့ေန႔က်ေတာ့လည္းနားရမယ္မထင္နဲ႔၊ သြားလိုက္ရတဲ့ပြဲေတြ၊ အစည္းအေဝးေတြ…တခ်ိဳ႕ကသတင္းေတာင္ ပံုမွန္နားမေထာင္ဘူး၊ ေလာေလာဆည္ဘာေတြၿဖစ္ေနမွန္းမသိဘူး။အစည္းအေဝးမွာထင္ရာၿမင္ရာေၿပာေနႀကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကက်အသက္ကသာအငယ္ဆံုးၿဖစ္ေနတာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေလသံနဲ႔ဝင္ေၿပာလို႔ေၿပာ၊ အဲ့--တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္းအသက္သာ(၄၅) ႏွစ္ေက်ာ္ေတာ့မယ္။ ေခါင္းေဆာင္ရွာေနတံုးပဲ။ NCUB နဲ႔ NCGUB ဦးေဆာင္၊ က်ေနာ္တို႔ကေနာက္ကလိုက္ဖို႔အသင့္ပဲဘာညာေပါ့။ သနားစရာေတာ့ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ က်ားသားမိုးႀကိဳးပစ္ ရွစ္ေလးလံုးေက်ာင္းသားေတြပဲ။ ကိုယ္ကဘာလုပ္ခ်င္မွန္းလည္းမသိဘူး။ ရယ္ရမွာလား၊ စိတ္ပ်က္ရမွာလားလို႔ေတြးေနတံုးကိုယ့္ဘာသာအဲ့ဒီအေရမရအဖတ္မရအစည္းအေဝးေတြကိုစိတ္ပ်က္လာၿပီဆိုတာ
သေဘာေပါက္လာတယ္။ ပိုဆိုးတာကတခ်ိဳ႕လူေတြက ကြယ္ရာမွာသာ လူတေယာက္အေႀကာင္းမေကာင္းေၿပာေနတာ။
ေရွ႕ေရာက္ရင္ တမ်ိဳးၿဖစ္သြားတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို က်ေနာ့ကိုလည္းအလုပ္ေတြခိုင္းပါအံုးလို႔သြားၿပီးညႊန္ႀကားခ်က္သြားေတာင္းတဲ့
သူေတြလည္းရိွေသးတယ္။ အဲ့ဒီအၿဖစ္အပ်က္ေတြကိုေတြ႔တိုင္း ေဘာရြန္းဒန္႔စ္( Ballroom Dance) လို႔ေခၚတဲ့ အကသင္တန္း
တံုးကနည္းၿပဆရာမေၿပာတာသြားသတိယတယ္။ ေဝါ့စ္၊ဆာဆာ၊ ခ်ာခ်ာ၊ အာဂ်င္တီးနာတန္ဂို၊ဘရာဇီးကဆန္းဘ၊ စတဲ့အကေတြကို
မိမိရဲ႕ပါတနာေကာင္မေလး၊ေယာကၤ်ားေလးနဲ႔တြဲကတဲ့အခါ အကကိုႏွလံုးသားနဲ႔ကရတယ္။ ၿမဴးစစ္ရဲ႕တိုင္ပင္ကိုသိရတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ပါတနာကို ကိုယ္ဘယ္လိုေရြ႕ေတာ့မယ္ဆိုတာအခ်က္ၿပရတတ္တယ္။ ဒါမွအတြဲညီတယ္။ ကကြက္မပ်က္ဘူးလို႔ယူဆႀကတယ္။ ေနာက္ထပ္အေရးႀကီးတာတခုရိွေသးတယ္။ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈကလာတဲ့အကမဟုတ္ေတာ့စကခါစကဆိုရင္ရွက္စရာေကာင္းသလိုလို
ေတြးေနမိတယ္။သိတ္မရဲဘူး။အန႔ံအသက္နံမွာလည္းေႀကာက္ေတာ့ ကိုယ္စကားေၿပာရင္နံမလား၊ ကိုယ့္အနံ႔ကဘယ္လိုလဲ..စတဲ့ေတြးနည္းေပါင္းစံုနဲ႔စတီဒီယိုကိုမဝံ့မရေလွ်ာက္သြားမိတယ္။
ေနာက္ေတာ့ၿမဴးစစ္ကေခၚတဲ့ေနာက္ကိုေၿခလွမ္းကေရြ႕သြားတယ္။ ပါတနာကိုတြဲေခၚလို႔ရမဲ့အကြက္ေတြကိုလိုက္ေရြ႕ႀကတယ္။ စိတ္ထဲမွာရွင္းသြားတယ္။ စတီဒီယိုကကၿပန္လာတဲ့ညဆိုရင္စိတ္ထဲကေပါ့ေနတယ္။ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ဆိုတာသိေနတယ္။ အိမ္ၿပန္ေရာက္တဲ့အထိေၿခလွမ္းအကြက္ေတြကအလိုက္သင့္ေရြ႕ေနတံုးပဲ။ မရွင္းတာက ႏိုင္ငံေရးအစည္းအေဝးေတြကၿပန္လာတဲ့
အခါတိုင္းပဲ၊တခါတေလတယ္လီကြန္ဖရင့္စ္လို႔ေခၚတဲ့ညေတြကိုသြားတက္မိအၿပီိးမနက္လင္းက်ရင္မအီမလည္ႀကီးန႔ဲထလာရတယ္။ ဘာလုပ္ႀကမွာလဲမသိဘူးေပါ့ေနာ္။အသက္(၄၅) ႏွစ္ေက်ာ္တဲ့အထိေခါင္းေဆာင္ရွာေနတဲ့သူေတြအေႀကာင္းေတြးမိရင္စိတ္က
ေႏွာက္သြားတယ္။တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္ပိုရိွေနတဲ့ကိုယ့္မိတ္ေဆြနိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူေတြကိုအႀကံေပးခ်င္တာႀကာၿပီ။ ကုိယ့္ႏွလံုးသားနဲ႔စည္းခ်က္ကိုညာလို႔မရတဲ့ လက္တင္အေမရိကကဆာဆာအကတို႔၊ အာဂ်င္တီးနားတန္ဂိုတို႔ကို
တခါတေလကႀကည့္ပါလားလို႔၊ အနည္းဆံုးက်န္းမာေရးေကာင္းမယ္။ ၿငင္းခုန္လို႔ရမဲ့ေသြးတိုးေရာဂါေတြလည္းမၿဖစ္ေတာ့ဘူး။ အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္က ကိုယ့္ရဲ႕ပါတနာကိုဘယ္လိုဦးေဆာင္ေခၚသင့္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ၿပေၿခလွမ္းကြက္ေလးေတြကို
နားလည္သြားမယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေရွ႕တမ်ိဳးကြယ္ရာတမ်ိဳးေၿပာတဲ့လူေတြနဲ႔အစည္းအေဝးေတြမွာႏိုင္ငံေရးစကား
သြားေၿပာမဲ့အစားအာဂ်င္တီးနားတန္ဂိုအကသြားကၿဖစ္ေနတာႀကာပါၿပီ။