ဖံုးဆက္ရင္ေကာင္းမလား

ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္မွာကိုယ့္အလွည့္ကိုေစာင့္ေနရင္းရီးဒါးဒိုင္ဂ်က္စာေစာင္ေဟာင္းေလးကိုဖတ္ေနမိတယ္။ဇာတ္လမ္းေလးတပုဒ္ကုိ
ဖတ္မိေတာ့ဘာရယ္လို႔မဟုတ္ဘူး။ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္စာသင္ခန္းထဲကအတန္းေဖၚတေယာက္ကုိသြားသတိယေနတယ္။
ဒီလို……..
ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေနာက္ဆုံးစာေမးပြဲရက္ေတြမွာက်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြစာေပါင္းၿပီးႀကည့္ႀကတယ္။ ေပါင္းၿပီးမႀကည့္လို႔မရဘူး။ စာသင္ခန္းမေရာက္တဲ့ေကာင္နဲ႔၊ မွတ္စုမရိွတဲ့ေကာင္နဲ႔ဆိုေတာ့အားလံုေပါင္းမွနည္းနည္းခန္႔မွန္းၿပီး
ဖတ္လို႔ရတာမို႔လား။ညလယ္ေခါင္ေရာက္လာလို႔ပင္ပမ္းလာၿပီဆိုရင္မဟုတ္တရုတ္စိတ္ကူးေလးေတြကိုတေယာက္ေယာက္ကေဖာက္ၿပီး
အႀကံစေပးတတ္တယ္။ ခဝဲၿခံဘက္သြားရင္ေကာင္းမလား၊ သမိုင္းလမ္းဆံုကညအလင္းဆိုင္သြားရင္ေကာင္းမလား…ဒါမွမဟုတ္မိန္းကေလးေဆာင္ေတြဆီအသံေသးအသံေညွာင္နဲ႔သြားေအာ္ရင္ေကာင္းမလား--အစုံပဲ။
ဒါေပမဲ့--ေနာက္ဆံုးအားလံုးသေဘာတူတဲ့အခ်က္တခုေတာ့ရိွတယ္။
“အႀကည္ဆီဖံုးဆက္ရေအာင္” တဲ့။အႀကံေပးလိုက္ကတည္းကေပ်ာ္ေနႀကၿပီ။ အႀကည္ဆိုတာအခန္းထဲကတရုတ္မေလး။ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကပါးပါးေလးေပမဲ့ၿပံဳးလိုက္ရင္ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းတယ္လို႔
ေယာကၤ်ားေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကမွတ္ခ်က္ခ်တယ္။ သူ႔ရဲ႕စိတ္ကသူ႔ရုပ္ကေလးအတိုင္းပဲ။
အားလံုးစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္အၿမဲေၿပာတယ္။ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ပင္မအေဆာက္အဦေအာက္မွာဖံုးရံုေလးေတြရိွတယ္။

က်ပ္ၿပားတစိေလာက္ထည့္လိုက္ရင္ေတာ္ေတာ္ေလးပြားလို႔ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ထဲမွာဖြန္ကင္းလို႔ေခၚတဲ့ေဇာ္မ်ိဳးေအာင္ကစၿပီး
ေခၚေလ့ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့တေယာက္ၿပီးတေယာက္--ေဘးကေနက်ပ္ေစ့ထည့္ေပးတဲ့ေကာင္နဲ႔၊ ကပ္ၿပီးနားေထာင္တဲ့ေကာင္နဲ႔..ဖံုရံုေလးေဘးမွာက်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတသုိက္ရႈပ္ရွက္ခပ္ေနတယ္။ က်ေနာ္က ေၿပာခဲ့ဘူးတယ္။
“သိလား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔က်ေနာ္နဲ႔တူတဲ့အခ်က္တခုရိွတယ္။ သူကပဲၿပဳတ္လည္းႀကိဳက္တယ္။အႀကည္ဆုိတဲ့ေဒၚခင္ႀကည္ကိုလည္း
ခ်စ္တယ္။ က်ေနာ္လည္းအတူတူပဲ”လို႔။ အႀကည္ကလည္းဘယ္ေခမလဲ။
“ဟယ္….အဲ့ဒါေတာ့ ဒို႔နဲ႔ကြာသြားၿပီ။ ဒို႔ကပဲၿပဳတ္ကုိမုန္းၿပီးႏိုင္ငံေရးသမားေတြကိုေႀကာက္တယ္တဲ့။ “ဘာလို႔လဲလို႔ေမးေတာ့..“ႏိုင္ငံေရးသမားေတြက အတၱႀကီးတယ္။ သူတို႔ယံုတာပဲလုပ္တာ။ ၿပီးရင္အားလံုးကိုပစ္သြားမွာ”တဲ့။ (မွန္လိုက္ေလတရုတ္မေလးရယ္)
သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေမးတယ္။ “ ဒို႔နာမည္ကိုမေမးေတာ့ဘူးလား” ဆိုေတာ့
“မလိုပါဘူး။ အႀကည့္ကိုခင္လို႔ပိုက္ဆံအကုန္ခံၿပီး၊အိပ္ေရးပ်က္ခံၿပီးဖံုးေခၚတာပဲ။ နာမည္ေမးလည္းအမွန္ေၿပာမွာမွမဟုတ္တာ” တဲ့။ သူကလည္းသိတယ္။ အခ်ိန္မေတာ္မွာေယာကၤ်ားေလး(၅) ေယာက္ေလာက္ကတေယာက္ၿပီးတေယာက္ႀကဴေနတာ
ပံုမွန္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ။ အဓိကေၿပာခ်င္တာက က်ေနာ္တို႔ရက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စာႀကည့္လို႔ပင္ပမ္းတဲ့အခါ၊ အႀကည္ဆိုတဲ့ေကာင္မေလးကို (၁) နာရီႀကာေလာက္ဖံုးေၿပာႀကတယ္။ အႀကည္ကလည္းၿပန္ေၿပာရွာတယ္၊ေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္ထိ ဘယ္သူေတြသူ႔ကိုဖံုးေခၚမွန္းမသိဘူး။ အတန္းထဲေရာက္ေတာ့လည္းက်ေနာ္တို႔ကကိုယ္မလုပ္ခဲ့သလိုေနေနႀကတာ။ သူကလည္း သူ႔ကိုဖံုးဆက္တဲ့ငနဲေတြကိုဂရုတစိုက္ရွာမေနပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးအပင္ပမ္းေၿပခဲ့တာေတာ့အမွန္ပဲ။
( သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က အိမ္ေထာင္က်တဲ့အထိ သူ႔အမ်ိဳးသမီးနဲ႔အဆင္မေၿပရင္ ရန္ကင္းလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ေနရင္း..အႀကည့္ဆီကုိဖံုးဆက္ရင္ေကာင္းမလားလို႔ေတြးေနမိတယ္ဆိုပဲ)။ က်ေနာ္ေၿပာခ်င္တာေတြကိုဆက္စပ္ႀကည့္ပါရေစ။

ရီးဒါဒိုင္ဂ်က္ထဲက ဇတ္လမ္းကဒီလိုပါ။ နယ္တနယ္မွာ မယ္သီလရွင္တေယာက္ကိုမူးေနတဲ့ေယာကၤ်ားေတြက အတင္းအဓမၼက်င့္တယ္။ မယ္သီလရွင္ေလးကေတာင္းပန္တယ္။ ငိုေႀကြးရွာတယ္။ မရဘူး။ မယ္သီလရွင္ေလးေတာ္ေတာ္အႏွိပ္စက္ခံလိုက္ရတယ္။ ဒီလိုလုပ္ခံရေပမဲ့ မယ္သီလရွင္ေလးက သက္ဆိုင္ရာကိုတိုင္တယ္တရားစြဲဆိုၿခင္းမလုပ္ဘူး။ တိုးတိုးတိတ္တိတ္နဲ႔ၿပီးဆံုးသြားတယ္။ ၿပႆနာက က်ဴးလြန္တဲ့ေကာင္ေတြ။ သူတို႔ကိုဥပေဒအေရးမယူေတာ့ ပါးစပ္ကေလွ်ာက္ေၿပာတယ္။
“မင္းတို႔လည္းႀကိဳးစားႀကည့္ပါလားေပါ့။” ဒီလိုနဲ႔ မယ္သီလရွင္ေလးအေပၚက်ဴးလြန္လာတဲ့သူေတြမ်ားလာတယ္။ အဲဒီနယ္ထဲကလူေတြမေက်မနပ္ၿဖစ္ေနႀကတယ္။ေနာက္ဆံုးအၿမင္မေတာ္တဲ့သူကသက္ဆိုင္ရာကိုတိုင္ၿပီးက်ဴးလြန္တဲ့သူေတြကိုတရားထ
စြဲတယ္။ တရားရံုးမွာ မယ္သီလရွင္ေလးကိုတရားသူႀကီးကေမးတယ္။
“ဘာၿဖစ္လို႔ၿပန္လည္မခုခံတာလဲ။ ဘာလို႔တရားရုံးကိုအေႀကာင္းမႀကားတာလဲ” ေပါ့
ဇာတ္လမ္းက အဲ့ဒီမွာရႈပ္ကုန္ေတာ့တယ္။
“သူတို႔ဆႏၵကိုၿငင္းဆန္ရမွာအားနာလို႔” တဲ့။ “သက္ဆိုင္ရာကိုတိုင္ရင္လည္း သူတို႔ဒုကၡေရာက္မွာစိုးလို႔”တဲ့။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ေမတၱာ၊ဂရုဏာေတြ၊ ဘယ္လိုၿပန္ေၿပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္မွာ ဟာ….ကနဲစိတ္ထဲမွာၿဖစ္သြားတယ္။
ၿပီးေတာ့ အႀကည္ဆိုတဲ့ေကာင္မေလးကိုသြားသတိယမိၿပီး
ဒုကၡပဲလုိ႔ေရရြတ္လိုက္မိတယ္။
ေနာက္မွ ကိုယ့္ဘာသာေၿဖသိမ့္လိုက္မိတယ္။
ေအာ္--အႀကည္ က မယ္သီလရွင္မွမဟုတ္တာေလ။ သူကအင္ဂ်င္နီယာပဲ။ တြက္ခ်က္တတ္ပါတယ္။