ဘာရယ္လို႔မဟုတ္ပါဘူး။လက္တင္ကပြဲတခုကေနၿပန္လာၿပီးလမ္းတေလ်ာက္လံုးစဥ္းစားေနတာ။
အႏုပညာနဲ႔ရွင္သန္ေနသူေတြမွာအၿမဲတန္းအလွအပေတြကိုစဥ္းစားတတ္ႀကတယ္။စိတ္ကူးဖန္တီးႀကတယ္။
ဖလွယ္ႀကတယ္။တေယာက္ကိုတေယာက္ႀကိဳးစားလာခ်င္စိတ္ရိွေအာင္အားေပးႀကတယ္။
ဒါေႀကာင့္လည္းကဗ်ာရြတ္ပြဲေတြ၊ေတးဂီတေတြ၊ကပြဲေတြကိုလူေတြႏွစ္သက္ႀကတယ္ထင္ပါရဲ႕။
က်ေနာ္တို႔ေလာကမွာေတာ့...လူေတြအဆိပ္သင့္တာေတြမ်ားေနႀကတယ္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္မိတ္ေဆြတေယာက္လာလည္တံုးကမွတ္ခ်က္ခ်သြားတာကိုအမွတ္ရေနတယ္။
သူကိုအေမရိကန္ေက်ာင္းတေက်ာင္းကဖိတ္လို႔လာေဟာေၿပာရတာ။
တၿခားႏိုင္ငံကသူ႔လိုအဖိတ္ခံရတဲ့သူေတြနဲ႔တြဲရိုက္ထားတဲ့ဓါတ္ပံုတပံုကိုထုတ္ၿပၿပီး
“ႀကည့္စမ္းဗ်ာ...က်ေနာ္တို႔ရုပ္ေတြကိုႀကည့္ရတာသူမ်ားႏိုင္ငံကလာတဲ့သူေတြနဲ႔မတူဘူး၊ဒဏ္ေတြပိလြန္းတယ္”တဲ့
“အမွန္ပဲ”လို႔က်ေနာ္ကေထာက္ခံလိုက္တယ္။သူကသက္ၿပင္းခ်ၿပီးဘဝဆက္တိုင္းဖိႏွိပ္လြန္းတဲ့အစိုးရေတြလက္ေအာက္မွာ
မေနပါရေစနဲ႔၊ဖန္တီးခ်င္တာေတြလည္းတခုမွဖန္တီးလို႔မရ၊တန္ဘုိးရိွတဲ့အခ်ိန္ေတြအကုန္လံုးေထာင္ထဲမွာေရာက္လို႔ေရာက္ႀက။”လို႔
ဆက္ေၿပာေနတယ္။က်ေနာ္ကအေမရိကကိုေရာက္ခါစအဂၤလိပ္စာအတန္းထဲကအၿဖစ္အပ်က္ေလးတခုကိုၿပန္ေဝငွမိတယ္။
အဲ့ဒီတံုးကဆရာမကက်ေနာ္တို႔ကိုေခါင္းစဥ္တခုေပးၿပီးအုပ္စုလိုက္ေဆြးေႏြးခိုင္းတယ္။
“ကြ်န္းတကြ်န္းေပးမယ္။ေဒၚလာ(၁၀)သန္းေပးမယ္။အဲ့ဒီကြ်န္းမွာမင္းကပဲအုပ္စိုးသူၿဖစ္မယ္၊ေငြကိုဘယ္လိုသံုးမယ္”ဆိုတာရွင္းၿပပါတဲ့။
က်ေနာ္တို႔အုပ္စုကအာရွကလာတဲ့သူေတြ၊ေဘးနားကပ္လွ်က္ကလက္တင္အေမရိကကလာတဲ့သူေတြ၊
ေနာက္အေရွ႕အလယ္ပိုင္းကတအုပ္စု........
က်ေနာ္တို႔သရုပ္ေဆာင္ၿပႀကတယ္။ရွင္းၿပႀကတယ္။အားလံုးၿပီးတဲ့အခါက်မွဆရာမကက်ေနာ္တို႔ကိုသတ္သတ္ေဆြးေႏြးတယ္။
“ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္းသတိထားမိတာေလးတခုကိုေမးခ်င္လို႔ပါ”တဲ့
အာရွကလာတဲ့သူေတြကတိုင္းၿပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ဘာလို႔စစ္အသံုးစရိတ္မွာတအားသံုးခ်င္ရတာလဲတဲ့
သူေၿပာမွအားလံုးသတိထားမိတယ္။အမွန္ပဲ။လက္တင္အေမရိကကေက်ာင္းသူေတြကအကေတြနဲ႔တြဲၿပီးသူတို႔ရဲ႕ေငြကိုလူမႈဖူလံုေရးေတြမွာ
ဘယ္လိုသံုးမယ္။ယဥ္ေက်းမႈကပြဲေတြကိုဘယ္လိုလုပ္မယ္...ေပ်ာ္စရာေတြခ်ည္းစဥ္းစားသြားတယ္။
တကယ္ေတာ့သူတို႔ကအၿမဲတန္းေမႊးႀကိဳင္ၿပီးစာသင္ခန္းကိုလာတာကအစကၿပီးဝင္လာတာ။
က်ေနာ္တို႔အာရွကလာတဲ့သူေတြကခပ္ကုပ္ကုပ္၊ဖိအားေတြနဲ႔ဝင္လာၿပီးစာအုပ္ကိုတန္းဖြင့္ေတာ့တာမို႔လား။
ဆိုေတာ့..စဥ္းစားခ်က္ေတြကလည္းကြာမယ္ထင္တယ္။
ပင္လယ္နဲ႔နီးသူေတြ၊မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းကိုႀကည့္ၿပီးႏွစ္ေယာက္တြဲကေနသူေတြ
ဒုကၡေတြ၊စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္းေတြ၊သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ၊ေနာက္ဆံငင္ေနရတာေတြ...အလိုမၿပည့္တာေတြ၊အိမ္ၿပန္ခ်င္စိတ္ေတြ
ေအးေလ.....ကြာႀကမွာပဲ။
ဒါေပမဲ့..အေၿခခံစဥ္းစားေတြးေခၚပံုေတြကကြာေနတယ္ထင္တယ္။
သူတို႔ကအဆင္မေၿပမႈေတြကိုေပါ့ေပါ့ပါးပါးေတြးၿပီးလက္တင္အကေတြထဲမွာေဖါ့ပစ္လိုက္တယ္။
က်ေနာ္တို႔ကအစည္းအဝးေတြ၊အင္တာနက္ေတြေပၚမွာမေက်နပ္တာေတြကိုေပါက္ကြဲႀကတယ္။
သူတို႔လည္းၿပည္တြင္းစစ္ေတြ၊နိုင္ငံေရးမတည္ၿငိမ္တဲ့ႏိုင္ငံေတြကလာႀကတာပဲ။
ဘာလို႔သူတို႔ကအေကာင္းဘက္ကိုအၿမဲေတြးၿပီး၊က်ေနာ္တို႔ကအၿမဲတန္းထိတ္လန္႔(တခါတေလေတာ့စိတ္ပ်က္)
ၿပင္းထန္ေနႀကရတာလဲ။က်ေနာ္နဲ႔အတူတက္တဲ့အာရွကေက်ာင္းသားတေယာက္ဆိုဆရာမကနာမည္ေပးထားတယ္။
Mr.Serious တဲ့။
သူကရယ္စရာေၿပာလည္းမရယ္၊ေပါ့ေပါ့ပါးပါးစဥ္းစားရမဲ့ဟာလည္းဗံုးကြဲမဲ့ရထားတစင္းေပၚတက္လိုက္လာသလိုမ်ိဳး။
သူမ်ားေတြကေတးဂီတသံႀကားရင္ခႏၶာကိုယ္ကိုစီးခ်က္နဲ႔လိုက္လႈပ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနခ်ိန္၊သူကေလာကႀကီးတခုလံုးကပဲမွားေနသလိုလို
သက္ၿပင္းခ်၊ေခါင္းယမ္း၊စားပြဲကိုေဘာလ္ပင္နဲ႔တေတာက္ေတာက္ေခါက္....
အင္း....စဥ္းစားခ်ဥ္းကပ္ပံုေတြကလြဲေနႀကတာေတာ့အမွန္ပဲ။
အဲ့ဒီေတာ့က်ေနာ့မိတ္ေဆြရဲ႕ဓါတ္ပံုထဲကမ်က္ႏွာဟာသိတ္ေတာ့မဆန္းပါဘူး။
................................................................................
...................................................................................................................
ကိုယ့္လူကေရာ.....ေငြ(၁၀)သန္း၊ကြ်န္းတကြ်န္းသာရခဲ့မယ္ဆိုရင္ဘာလုပ္ဖို႔အစီအစဥ္ရိွပါသလဲ။
0 comments:
Post a Comment