က်ေနာ့အိမ္ေလးဆီမွာ......

ေဆာင္းညေတြေရာက္တိုင္းတခုခုကိုဆာေလာင္ေနသလိုမ်ိဳး၊
ညေတြ....ႏွင္းၿဖဴၿဖဴေတြႀကားမွာေငးႀကည့္ေနမိတယ္။
တခ်ိဳ႕ကအက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ၊တခ်ိဳ႕ကအိမ္နဲ႔အေဝးဆံုးေနရာမွာ၊တခ်ိဳ႔ကဘယ္လိုမွေပ်ာ္စရာမေကာင္းတဲ့သူစိမ္းေတြႀကားမွာ..
ေအာ္.............အေဝးကေရာက္လာတဲ့လေရာင္ကေႀကကြဲဖို႔ေကာင္းတယ္။
စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြအိမ္ေလးဆီကိုမႀကာခဏေရာက္လာတတ္တယ္။
ေအးစက္ေနတဲ့ႀကမ္းႀကားေလတိုးတာတမ်ိဳး၊....ထိတ္လန္႔စရာေကာင္းတဲ့ေၿခသံေတြကတမ်ိဳး၊
ဒီလိုဘဝကဘယ္ေတာ့ငါတို႔ကြ်တ္ပါ့မလဲမသိဘူးတဲ့။
လိုခ်င္တဲ့သူကိုရွာမေတြ႔တဲ့အခါ၊အေမေတြကိုဖမ္းတယ္။ခ်စ္သူေတြကိုဖမ္းတယ္။
ေဝးေနရတဲ့ကာလေတြမွာႏွလံုးသားကပင္ပမ္းလြန္းလွတယ္။
က်ေနာ္တို႔ဘဝေတြလည္းဖရိုဖရဲပါပဲ။
ႏွင္း...ေရ...ဆိုၿပီး..ေရတြင္းပ်က္ေလးဆီကိုငံု႕ေအာ္ႏိုင္ရွာတဲ့ကိုခင္ဝမ္းသီခ်င္းလိုမ်ိဳးတခါတေလေတာ့ရခ်င္ေနခဲ့မိတယ္။

ေအာ္....ဒီကေန႔အထိ..ကိုယ့္ဆီမွာသိမ္းထားခဲ့တဲ့ေၿခရာေလးေတြ...ႀကာေပါ့...
တခ်ိဳ႕စစ္ေႀကာေရးစခန္းကၿပန္လာဘူးတဲ့သူေတြ၊ေဆာင္းတြင္းဆိုအေႀကာေတြထံုးထံုးေနလို႔ေဆးရံုတက္ခြဲႀကရတယ္။
က်ေနာ့္အခန္းေဖၚက၁၉၉၁ဒီဇင္ဘာလႈပ္ရွားမႈနဲ႔ေထာင္ဒဏ္(၁၅)ႏွစ္က်ခဲ့တယ္။
ေထာင္ထဲတံုးကခံႏိုင္ရည္ရိွေပမဲ့အၿပင္ကိုလည္းေရာက္ေရာ....ခံစားရတယ္ထင္ပါရဲ႕။
အခု..မံုရြာမွာစိတ္ဓါတ္ေတြလြင့္ပါးေနရွာတယ္တဲ့။

ဒီလိုညေတြ၊ကိုယ္ကေရာ...ဘယ္မွာရိွေနသလဲ....
ႀကံမ်ိဳးခင္းေတြေပြ႔ဖက္ၿပန္ခဲ့ရတဲ့ရိုးမရဲ႕ညေနရီရီေတြထဲမွာလား။
ေတာင္ခါးၿပတ္ကေမၿမိဳ႔ပန္းေတြစိုက္ေနတဲ့မိတ္ေဆြေတြဆီမွာလား။
ဒါမွမဟုတ္ႀကက္တူေရြးေတြေၿခာက္ေနခဲ့တဲ့ရိုးၿပတ္လယ္ေတာေတြထဲမွာလား.................
အရာအားလံုးကမွတ္မွတ္ရရေတြပါပဲ...တခ်ိဳ႕ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းကိုမသိေတာ့ဘူး။

ေဆာင္းတြင္းဆိုရင္က်ေနာ့အိမ္ေလးမွာထန္းေပၿမစ္နံ႔သင္းေနတယ္။
ေတာင္ႀကီးကလူႀကံဳနဲ႔ပို႔လိုက္တဲ့ေခါပုတ္ေႀကာ္န႔ံေလးလည္းရိွတယ္။
ႏိုင္ငံေရးလုပ္မွာေႀကာက္ရွာတဲ့အေမကေဆာင္းညမီးဖိုေလးေဘးမွာသူ႔သားဂစ္တာတီးေနရင္ေပ်ာ္ရွာတယ္။

က်ေနာ္ကိုေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ကဗ်ာကိုရြတ္ႀကည့္မိတယ္။

“မီးပံုႀကီးဖိုေပးႀကပါ...မီးပံုႀကီးဖိုေပးႀကပါ။
ယံုမင္းဇာတ္ေတာ္ထဲမွာေတာ့..မီးပံုႀကီးထဲယံုကေလးခုန္ဆင္းလိုက္တဲ့အခါ
ဗဒုမၼာႀကာပြင့္ကေလးကနတ္သမီးေလးတပါးထြက္လာသတဲ့။
ဒီမွာေတာ့...ဇာတ္ကနာလိုက္သည့္ၿဖစ္ၿခင္း....

ကဗ်ာအေပၚမွာေလ..ငါကသားဖြားေရာက္မိန္းမလင္ကိုစိတ္နာသလိုမ်ိဳးနာပ
ဒါေပမဲ့အခ်ိန္တန္ေတာ့..ထန္းပင္ကိုၿပန္ေမာ့ႀကည့္ေနရတဲ့အရက္မူးသမားလိုပါပဲ.....

အင္း..သားဖြားခန္းေရာက္မိန္းမေတြလင္ကိုစိတ္နာတယ္ဆိုတာသိတ္မေသခ်ာေလာက္ပါဘူး။
ကိုေခ်ာႏြယ္စကားကလည္းေတာ္ေတာ္ပါ။ယံုဖို႔ခပ္ခက္ခက္။

အိမ္မၿပန္ႏိုင္သူေတြ....တခ်ိန္ခ်ိန္မွာမိသားစုေတြၿပန္ဆံုၿပီးဆႏၵၿပည့္ဝႀကပါေစ။

(ေအာက္မွာ.....ဝရမ္းေၿပးကာလတံုးကေကာက္ေႀကာင္းေလးေတြေရးၿခစ္ထားတယ္။
အဟာရစာေစာင္ထုတ္ေဝမႈႏွစ္ပတ္လည္တံုးကမိတ္ေဆြေတြအတြက္ေရးခဲ့တဲ့ဝတၴဳေလးပါ။)