-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ခ်စ္သူေရ…. တခါတေလမထင္မရွားဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ မိုးတိမ္ေတြကိုထိနမ္းႀကည့္ခ်င္တယ္။
ငါ့ရင္ထဲမွာပင္လယ္တစင္းရိွေနမွာေတာ့…
အႀကိမ္ႀကိမ္ၿပန္လင္းေနမဲ့ႀကယ္စင္ေတြ..ေနရာတိုင္းမွာေတြ႔ေနရအံုးမယ္ဆိုတာ…..
တိတိက်က် ယံုႀကည္ေနမိတယ္။
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
အလင္းစက္ေတြ ၿပန္မလာခင္…….
လူဝင္စားတေယာက္ကအရင္ဘဝကိုၿပန္ေၿပာၿပသလိုမ်ိဳး
လြမ္းစရာေကာင္းေပါ့
ႏွစ္မ်ား၊ ပံုရိပ္မ်ား…..
အၿမဲစိမ္းလန္းခဲ့ေသာ……….ခ်စ္သူမ်ား
မိတ္ေဆြတေယာက္ရဲ႕ကဗ်ာမွ
ေတာင္ခါးၿဖတ္ကေနႀကည့္မိဆိုရင္ၿမိဳ႔တၿမိဳ႕လံုးကိုလံုလုံေလာက္ေလာက္ခံစားလို႔ရမဲ့အေနအထားတခုကိုရမယ္။
နယူးေယာက္အထက္ပိုင္းေဒသမွာေႏြဦးေရကန္ေတြၿဖည္းၿဖည္းေလးလွေနပံုကဆြတ္ပ်ံ႕ဘြယ္ဘဝေတြကိုၿပန္ေခၚသြားသလိုမ်ိဳး။
စပ်စ္ၿခံေတြမွာ ဝိုင္မ်ိဳးစံုကိုစမ္းသပ္ေသာက္သံုးေနတဲ့လူေတြရဲ႕ရယ္ေမာသံေတြ၊ အာဂ်င္တီနားတန္ဂိုအကနဲ႔ရင္ခ်င္းကပ္ထားတဲ့စံုတြဲေတြရဲ႕
ၿပင္းၿပင္းရွရွညိႈယူထားဆဲအႀကည့္ေတြ၊ေနာက္ ကယ္ရီဘီယံဗံုသံနဲ႔ခပ္ဖြဖြလာထိေနတဲ့ ရွနဲေရေမႊးန႔ံေတြရယ္…
က်ေနာ့ဘဝကိုက်ေနာ္ေပ်ာ္ခဲ့ပါရဲ႕လား….
ေတာအတုေတြထဲမွာ လူစိမ္းေတြနဲ႔ ဟန္ေဆာင္ထားတဲ့ၿပဇာတ္ေတြကိုေရာက်ေနာ္ဘယ္အခ်ိန္ထိႀကည့္ေနရအံုးမွာလဲ။
မၿမင္ရတဲ့မွ်ားေတြစိုက္ဝင္ေနတဲ့စကားသံေတြကိုလည္းဘယ္အခ်ိန္ထိမြန္းမြန္းက်ပ္က်ပ္သိမ္းထားရမွာလဲ။
ညေနခင္းေလေၿပထဲမွာ မေက်နပ္စိတ္နဲ႕ က်ေနာ့္စိတ္ဒဏ္ရာေတြဖရိုဖရဲပစ္ႀကဲႀကည့္ေနမိတယ္္။
အလြတ္လပ္ဆံုးေအာ္လို႔ရမဲ့ အၿမင့္ဆံုးေက်ာက္ေဆာင္တခုေပၚကိုက်ေနာ္တက္ႀကည့္လိုက္တယ္။
က်ေနာ့ ႏႈတ္ခမ္းကအဆာေလာင္ဆံုးစကားလံုးတခုထြက္က်သြားတယ္။
“ခ်စ္သူတို႔ေရ………….. ”
ပဲ့တင္သံေတြၿပန္ေရာက္မလာခင္..
ပဲ့တင္သံေတြၿပန္ရာက္မလာခင္..
က်ေနာ့ကို ညေနခင္းတခုစာေလာက္ဆံုစည္းခြင့္ေပးစမ္းပါ။
ေအာ္…….အႏွစ္ (၂၀) တဲ့
လူဝင္စားတေယာက္ကအရင္ဘဝကိုၿပန္ေၿပာၿပသလိုမ်ိဳး……. အ့ံႀသဖို႔ေကာင္းေပါ့
အသံ (၁)
မၿမင္ရတဲ့နဂါးတေကာင္နဲ႔တိုက္ရတယ္ဆိုတာ
ရႈံးၿခင္းႏိုင္ၿခင္းကအဓိကမဟုတ္
ရင္ဆိုင္ရဲၿခင္းသတၱိကိုကအေရးပါေနၿပီ။
( သုခမိန္လိႈင္)
အရင္တံုးကလိုပါပဲ ငါ့ေမာင္ရယ္… ညဦးရဲ႕ၿပတင္းတံခါးေတြကိုဖြင့္ႀကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ စံပယ္ရန႔ံနဲ႔ၿမတ္ေလးရံုဆီကရန႔ံေတြေပါင္းၿပီးကြ်ံဝင္လာမယ္။ လေရာင္ကဝိညာဥ္ေတြကိုခပ္ၿဖည္းၿဖည္းလႈပ္ႏႈိးေနမယ္။ အေဝးကအုန္းေမာင္းေခါက္သံေတြ၊ ရြတ္ဖတ္သရဇၨယ္သံေတြ နဲ႔အတူ ခိုးဝင္လာတဲ့
လူရိပ္ေတြ၊ ၿပီးရင္ မနက္ေစာေစာေတြမွာတိတ္တဆိတ္ေၿခရာေဖ်ာက္သြားတဲ့သံမဏိဝိညာဥ္ေတြ…
ငါတို႔တေတြမွာလည္းဘယ္ဘဝကပါလာတဲ့ေရစက္ေတြလည္းမသိပါဘူး။
လူေတြ..ငါတို႔ဆီကုိ.အိပ္မက္ဆန္ဆန္ေရာက္လာႀကတယ္။ ႏႈတ္မဆက္ပဲေပ်ာက္သြားႀကမယ္။
ဒီလိုၿဖစ္မယ္ဆိုတာသိေနေပမဲ့အေမကေတာ့ ညဂ်င္းသုတ္ေတြအတြက္အၿမဲအရံသင့္ၿဖစ္ေနေအာင္ ပဲႀကမ္းေတြေႀကာ္ေနတယ္ တဲ့။
သူ႔မွာလည္းနင္တို႔အတြက္ရင္တမမ ေနေနခဲ့ရတာအႏွစ္(၂၀) ၿပည့္ေပါ့။
ဆိပ္ကမ္းေလးမွာရာသီထြက္သီးႏွံေတြေရာက္လာၿပီဆိုရင္… “ေက်ာင္းဆရာေလးေတြၿပန္ေရာက္လာမလားမသိဘူး”တဲ့။ သူကစာသင္ေက်ာင္းနားေလးဆီတဝဲလည္လည္လုပ္ေနတတ္တယ္။
ၿပီးရင္ကမ္းနားေစ်းထဲကိုသြားၿပီး ဗံုလံုသီးရွည္ေမ်ာေမ်ာေတြကိုအမွတ္တရဝယ္လာတတ္တယ္။
ငါကေမးႀကည့္မိတယ္။ အေမဘာလို႔ဝယ္လာတာလဲဆိုေတာ့ “ေကာင္ေလးေတြကိုသတိယလို႔”တဲ့၊ ေဆးေပါ့လိပ္ကိုဖြာၿပီး ေခြးေတြေဟာင္တဲ့ဘက္ကိုလိုက္ႀကည့္ေနတယ္။
ငါဘာမွၿပန္မေၿပာမိပါဘူး။စိတ္ထဲမွာခံစားရတာေလးေတြေတာ့ရိွတယ္။ သူေတာင္ဘာမွေသြးသားမေတာ္စပ္ပဲနဲ႔နင္တို႔ကိုသတိယေနေသးရင္နင့္ရဲ႔မိဘအရင္းေတြကေရာဘယ္ေလာက္သတိရေနမလဲ။ အလည္လြန္ေနတဲ့သားေတြကိုေစာင့္ေနရင္းအိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ရတဲ့ညေတြကိုဘယ္လိုၿဖတ္သန္းေနႀကရမလဲ။
စာသင္ေက်ာင္းထဲမွာမိုးစက္ေတြယိုစိမ့္လာေနေပမဲ့ အိမ္ကိုငါမၿပန္ခ်င္ေသးဘူး။ ငါ့ကိုယ္ငါစဥ္းစားေနမိတယ္။ တခါတေလကိုယ့္ရဲ႕နာမည္ရင္းကိုေမ့ၿပီးနာမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးေခၚခံေနရေပမဲ့ဒဏ္ရာေတြကအေသြးအသားထဲထိလႈိက္စားေနတယ္။
ႏွစ္ေတြ၊သ႑န္ေတြ၊ အေရာင္ေတြသာေၿပာင္းသြားတယ္။ ဆူးစိုက္ေနတဲ့ေနရာကအႏွံ႔အၿပားဆိုေတာ့ အသံေတြကိုမွတ္မိေနဆဲပဲ။
အေဝးကအိမ္ေလးကိုၿပန္စရာဆိုလို႔ငါ့မွာဘယ္သူမွက်န္မေနရစ္ေတာ့ပါဘူး။ အေဖကေထာင္ထဲမွာဆံုးသြားတယ္။ အလုပ္ရံုနဲ႔အိမ္ကိုစစ္အုပ္စုကသိမ္းယူလုိက္တယ္။ သူပုန္ကေထာက္ပံ့ေပးတဲ့ေငြနဲ႔ဝယ္ထားတဲ့အိမ္တဲ့။
ငါ့ စိတ္ထဲမွာ သားေရခ်ပ္ေတြကိုတနင့္တပိုးသယ္ၿပီး ဖိနပ္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းကိုမိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္လုပ္ေကြ်းခဲ့ရတဲ့အေဖ့ရဲ႕ေန႔ရက္ေတြအတြက္
အားနာသြားတယ္။ မဆလပါတီတင္းၿပည့္တေယာက္ရဲ႕အိမ္ကိုလည္းသိမ္းႏိုင္တာပါပဲလားလို႔ေတြးလိုက္မိတယ္။
အၿပင္မွာဆရာမေလးေတြလည္းအိမ္မၿပန္ႏိုင္ႀကေသးဘူး။
သူတို႔ပါလာတဲ့ေရခဲေခ်ာင္းေတြ၊ ဆီေႀကာ္မံု႔ေတြကိုကုန္ေအာင္ေရာင္းရအံုးမယ္။ က်န္တဲ့မံု႔ေတြကို္ညေနေစ်းေလးထဲမွာဝင္ေရာင္းႀကရမယ္။ ၿပီးမွစားေသာက္စရာေလးေတြကိုဝယ္ၿပီး အိမ္မွာေမွ်ာ္ေနတဲ့သူေတြအတြက္ခ်က္ၿပဳတ္ရမယ္။
နင္စေရာက္လာတံုးက အံ့ႀသတႀကီးေမးတဲ့ေမးခြန္းကိုငါအမွတ္ရေနတံုးပဲ။ “စာလာသင္တဲ့ေက်ာင္းဆရာမေလးေတြကဘာလို႔ေရခဲေခ်ာင္းပံုးေတြ၊မံု႔ပံုးေတြကိုသယ္လာႀကတာလဲ” ဆိုေတာ့
ရထားသံေတြႀကားမွာ ၿပန္ေၿပာမိတဲ့မသဲမကြဲ ငါ့အသံေတြထဲမွာ ေမာေနသလိုခံစားရတယ္။
“ဒီေက်ာင္းေလးကိုစာလာသင္လို႔ သူတို႔အၿပန္အလွန္ၿပန္ရတာက ရာသီထြက္သီးႏွံေတြေလဟာ..
သီးႏွံေတြမေအာင္တဲ့ရာသီဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔လည္းဘာမွမရဘူးေပါ့။”
အစိုးရကဘာမွေထာက္ပံ့ေပးတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဒီလိုပါပဲဟာ။ နင္တို႔ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာသာက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ေအာ္ပိုင္ခြင့္ရိွတာ။
လူမသိသူမသိ အခုလိုနယ္ကရြာေတြမွာၿဖစ္ေနတာဘယ္သူမွမသိပါဘူး။ ကမၻာၿခားတခုပါဟာ.
ေအာ္…ေၿပာရအံုးမယ္..ရယ္စရာၿဖစ္ေနမလားေတာ့မသိဘူး။
အေရးေတာ္ပံုႀကီးၿဖစ္ေနတံုး၊ သူတို႔ကရြာနဲ႔အနီးဆံုးေနရာၿမိဳ႕ကေလးကို (၂) နာရီေလာက္လမ္းေလွ်ာက္သြားရတယ္။ သူတို႔ကလည္းၿမိဳ႕ကေရာက္လာတဲ့သတင္းေတြညႊန္ႀကားခ်က္ေတြကိုနားေထာင္ၿပီး၊ ငါတို႔ကိုရိုးၿပတ္ေတာနားကကြက္လပ္ထဲစုခိုင္းတယ္။ သူတို႔ေၿပာတဲ့စကားကတိုတိုေလးပါ။ ဆင္းရဲတြင္းကလြတ္ခ်င္ရင္ ဒီေႀကြးေႀကာ္သံေတြေအာ္ေပါ့။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ငါတို႔အသံေတြ… လယ္ေတာေတြဆီမွာေနႀကာပန္းပင္ေတြကိုလာစားဖို႔အလည္ေရာက္လာတဲ့ဌက္ေတြကသယ္သြားႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕ လို႔ေတြးၿပီး
သူတို႔တေတြေန႔တိုင္းသြားေအာ္ေနခဲ့ႀကရတယ္။
အသံ(၂)
ေၿမႀကီးလိုမာေက်ာေနတ့ဲခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕လက္သီးဆုပ္မ်ားကိုေမ့မထားပါဘူး
အေရးေတာ္ပံုႀကီးတံုးကအတူရိွခဲ့တဲ့ေသြးစက္ေတြ
မီးလွ်ံေတြလို ဟုန္းဟုန္းထေနခ်ိန္
တိုင္းၿပည္အလယ္လမ္းမေတြေပၚမွာေတာ့ ၿဖိဳမရဖ်က္မရသေႏၶတည္ခဲ့ႀကၿပီ။
လူသတ္အမိန္႔ကိုထမ္းေဆာင္သူမ်ား
ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ေမာင္းတင္ေနသူမ်ား
မသာေလာင္းေတြေပၚမွာအာဏာထူေထာင္ခ်င္တဲ့ေကာင္ေတြနဲ႔
လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေမ့ေလ်ာ့ပစ္ဖို႔ အလိုမရွိ
(ပတ္ပလိုနီရူးဒါး)
ငါ့ဘဝတေလ်ာက္လံုးမွာေသခ်ာတာတခုေတာ့ေၿပာရဲတယ္မိုးေဝရာ။ ငါေလ.. ဂ်ိန္းစဘြန္းကားေတြကို မႀကိဳက္ခဲ့တာအမွန္ပဲ။
လူေတြကဂ်ိန္းစဘြန္းရုပ္ရွင္ေတြလို.. ေနာက္ဆံုးေပၚဆက္သြယ္မႈအတတ္ပညာေတြ၊ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြေပၚလာတာေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လူထုဆီမသြားပဲ လက္ဖ်ားမွာသီးေနတဲ့ေငြေတြနဲ႔၊ ဆဲလ္ဖံုးေတြေပၚကေန လူထုအံုႀကြမႈေတြေအာ္ေနရင္ေတာ့မွားသြားမယ္ထင္တယ္။
ဂ်ိန္းစဘြန္း ကလူထုကိုဦးေဆာင္ၿပီးအစိုးရတရပ္ကိုၿဖဳတ္ခ်ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အၿဖစ္မ်ိဳးရုပ္ရွင္ထဲမွာေတာင္မရိွဘူး။
ဂ်ိန္းစဘြန္းကားေတြရဲ႕ဇာတ္လမ္းအေသေတြကို ငါေၿပာၿပမယ္။
(က) ဘြန္း သည္အဆင့္ၿမင့္အတတ္ပညာေတြႏွင့္ေထာက္ပံ့ခံထားရသူၿဖစ္သည္။
(ခ) မိန္းမလွေလးေတြႏွင့္ခပ္ႀကမ္းႀကမ္းအနမ္းေတြမက္မက္ေမာေမာဖလွယ္မည္။
(ဂ) ဇာတ္လမ္းအဆံုးသတ္ခါနီးမွာလူဆိုးေတြဖမ္းဆီးၿခင္းခံရမည္။
(ဃ) ေနာက္ဆံုးမွာ ဂ်ိန္းစဘြန္းအႏိုင္ရသြားမည္ “ အိုး… စ္ ဘြန္းရယ္” ဆိုသည့္လႈိက္ေမာဘြယ္မိန္းမတေယာက္ရဲ႕အဆံုးသတ္မႈေတြၿဖင့္ ပရိႆတ္ကိုဆန္႔တငံ့ငံ့ထားရစ္ခဲ့မည္။
ဒါပဲမို႔လား… အၿမဲတမ္းအႏိုင္ရေနတဲ့ ၿဗိတိန္ေထာက္လွမ္းေရး(၆)ကအားက်စရာေတာ့အေကာင္းသား။
ငါတို႔ႏိုင္ငံမွာ..သူရဲေကာင္းေတြအမ်ားႀကီးထြန္းကားခဲ့ေပမဲ့ ငါတို႔ဇာတ္လမ္းေတြကအဲ့သေလာက္ေတာ့စိတ္ကူးယဥ္စရာေတြမရိွခဲ့ဘူး။
ႏိုင္ငံေရးစလုပ္ခါစက…..ကပ္စထရိုလိုအားက်ၿပီး ကမၻာေက်ာ္တရားခြင္ေလ်ာက္လဲခ်က္ေတြတင္လို႔ရမယ္ထင္ခဲ့မိတယ္။
စကားလံုးတလံုးမွၿပန္မေၿပာလိုက္ႏိုင္ခင္ စစ္အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ေသြးအန္ရင္းၿဖတ္ခဲ့ရတဲ့ကာလေတြ ဆယ္စုႏွစ္တစုေက်ာ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့..အိပ္မက္ေတြကေတာ့ခိုင္ခိုင္မာမာရိွေနတံုးပါပဲ။ အိမ္ေတာ္ရာဘုရားဝင္းထဲကေသနတ္သံေတြကိုငါသတိယေနတံုးပဲ။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးကိုမႀကာခင္သိမ္းပိုက္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့စစ္ေရးသံုးသပ္ခ်က္ေတြကိုရင္ခုန္ေနတံုးပဲ။
အဲ့ဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ပဲ ငါတို႔ယံုႀကည္ခ်က္ေတြနီေစြးခဲ့တယ္။
စစ္တပ္ကအာဏာသာသိမ္းခဲ့ေပမဲ့ အိမ္ေတာ္ရာဘုရားဝင္းသပိတ္စခန္းကိုကပ္လို႔မရခဲ့ဘူး။
ေစ်းခ်ိဳနာရီစင္နားမွာတပ္စြဲထားတဲ့ စစ္သားေတြကိုလက္နက္ကိုင္လူတစုကဝင္ပစ္တယ္။
မီေခ်ာင္းတံတားနား၊ ထီးလင္းတိုက္နားကလမ္းမေတြေပၚမွာအုတ္ပံုေတြထဲကိုဗံုးေတြၿမွဳပ္ထားၿပီး စစ္သားေတြေရာက္လာရင္ၿပန္ခုခံဖို႔လုပ္ႀကတယ္။
စစ္တပ္ကလည္းတေလ်ာက္လံုးစစ္တိုက္လာတဲ့သူဆိုေတာ့.. ရပ္ကြက္ထဲကလူငယ္ေတြကိုပထမဖမ္းဆီးလိုက္ၿပီး၊ စစ္အကၤ် ီလဲေပးလိုက္တယ္။
ၿပီးမွ အုတ္ပံုေတြကိုရွင္းခိုင္းတယ္။ ရပ္ကြက္ကရိုက္လို႔ေသတဲ့သူ၊ အုတ္ပံုထဲကဗံုးေတြေပါက္လို႔ေသကုန္တဲ့လူေတြအကုန္လံုးကရပ္ကြက္ထဲကလူေတြေလ။ ဒါေပမဲ့စိတ္မေလ်ာ့ခဲ့ႀကပါဘူး။
မင္းမွတ္မိေသးလား။ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုကိုေခ်မႈန္းဖို႔အတြက္ စစ္တပ္ကႀကိဳးစားေတာ့့ေၿမေပၚမွာငါတို႔ရဲ႕့ေက်ာင္းသားသမဂၢ ကို
လူႏွစ္စုခြဲလိုက္တယ္။ တစုကလက္နက္ရွာဖို႔၊ သူပုန္ေတြနဲ႔ဆက္ဖို႔ေပါ့။ ေၿမေပၚမွာလက္နက္ကိုင္သင္တန္းေတြပို႔ခ်ႀကတယ္။ စစ္ဆင္ေရးကားေတြႀကည့္ခဲ့ႀကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကိုလုပ္ႀကံသတ္ၿဖတ္လို႔ရမဲ့အခ်ိန္ေတြကိုေစာင့္ခ့ဲႀကတယ္။ နယ္ေတြကိုခရီးထြက္ႀကရတယ္။ ပန္းဆိုးတန္းပလက္ေဖာင္းေဘးကစာအုပ္အေဟာင္းေတြရြတ္ၿပီး ၿငင္းခုန္ေနတဲ့ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကလည္း သူတို႔ရဲ႕ေၿမေပၚတိုက္ပြဲကို
အဆံုးသတ္ဖို႔လုပ္ေနႀကသလို၊ ငါတို႔လည္းအသုတ္လိုက္အသုတ္လိုက္ေၿမာက္ပိုင္းကိုသြားလိုက္၊ ၿပန္ဝင္လာလိုက္နဲ႔။ စစ္ေႀကာေရးစခန္းမွာတံုးကစစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြေၿပာတဲ့စကားကိုႀကားေနတံုးပဲ
“ ေဟ့ေကာင္ေတာင္ေၿပာေၿမာက္ေၿပာေလ်ာက္ေၿဖမေနနဲ႔။ ဗကသ လို႔အမည္ခံကတည္းကမင္းတို႔ေနာက္ကြယ္မွာ
လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကပ္ပါေနတယ္ဆိုတာလူတိုင္းသိတယ္။ မင္းဘိုးေအေတြလက္ထက္ကတည္းကစစ္ေဆးလာခဲ့တာကြ၊
မေအ -ိုး ေလး၊ ေ-ြးသားေလး” တဲ့
ညတညလံုးပက္ပက္စက္စက္ဆဲၿပီးမူးရူးအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ စိုးၿမင့္္႔နဲ႔အေပါင္းပါစစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြကို ကိုယ္ေစာက္ထိုးႀကည့္ေနမိတယ္။
ကိုယ့္ကို ထုတ္တန္းေပၚမွာေစာက္ထိုးစြဲထားတာဆိုေတာ့ သူတို႔ကိုဘယ္မွာအတည့္ႀကည့္လို႔ရပါ့မလဲ။
ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆို သူတို႔ရိုက္တာမ်ားသြားလို႔ ေၿခေထာက္ကအေႀကာေတြထံုးသြားလိုက္တာ၊
ေဆာင္းတြင္းေတြဆို ေဆးရံုမွာတက္တက္ခြဲရတယ္။ ဒီပီေအကရဲေဘာ္ေတြေလ။ မင္းမွတ္မိမယ္ထင္တယ္။
ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုအၿပီး လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႔ေၿမေပၚမွာႀကိဳးစားခဲ့တဲ့အုပ္စုေတြထဲမွာဒီမိုကရက္တစ္မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္
( Democratic Patriotic Army) ( သူတို႔ကိုေထာင္ထဲမွာ Steel သံမဏိအုပ္စုေတြလို႔လူသိမ်ားတယ္) ကေက်ာင္းသားေတြလည္းေတာ္ေတာ္ခံရတယ္။
တကယ္ေတာ့ ငါတို႔ကသူမ်ားေတြေၿပာေၿပာေနႀကသလိုဌက္ဖ်ားေတာထဲမွာေနရင္းစစ္တိုက္ခဲ့ႀကတဲ့
သူရဲေကာင္းေတြလိုေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ .လုပ္ႀကံေရးသတ္ကြင္းေတြမွာလမ္းေလ်ာက္ဖို႔ႀကိဳးစားႀကည့္ခဲ့တယ္။
ေၿမေပၚမွာေပ်ာက္က်ားစစ္လုပ္မဲ့သူတေယာက္ရဲ႕အႏၱရာယ္ကိုေလ်ာ့မတြက္လို႔ရတာမွမဟုတ္တာ။ သတင္းေပါက္တာနဲ႔လူကေသလူၿဖစ္ေနၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔စြန္႔စားခဲ့့ႀကရတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ တဘက္မွာအဆိုးဆံုးၿဖစ္ရပ္ေတြလည္းႀကံဳေတြ႔ႏိုင္တယ္။
စစ္ဆင္ေရးလုပ္ခါနီးမွာ လက္နက္ေတြေရာက္မလာပဲအဖမ္းခံလိုက္ရတဲ့ၿဖစ္ရပ္ေတြလိုမ်ိဳးေပါ့။
ေနစမ္းပါအံုး.. ဗမာၿပည္မွာ ေၿမေပၚေပ်ာက္က်ားလက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးက တကယ္ၿဖစ္ခဲ့လို႔လား။
အႏွစ္ (၂၀) အတြင္းေၿမေပၚမွာ ၿမိဳ႕ေပၚကလူေတြေသနတ္သံတခ်က္ႀကားခဲ့ရလို႔လား။
နံရံေလးဘက္ထဲက ေၿခာက္ၿခားဘြယ္ညေတြထဲ ေမးခြန္းေတြေရာက္လာေပမဲ့ စိတ္ကူးေတြကရင့္မာေနဆဲပဲ။
ၿပန္ထြက္လာတဲ့အခါေပါ့……
အသံ(၃)
ေဟာ..ညေနခင္းရဲ႕ႏွင္းဆီလံုးတလံုး
ေက်ာကုန္းေပၚကၿပဳတ္က်သြားပါပေကာ။
ၿပန္ေတာ့… ညီမေလးရယ္
ငါကေတာ့အေမပို႔လိုက္တဲ့ေဆးလိပ္ေတြကိုဖြာရိႈက္ရင္းနဲ႔
ေမာင္ရွင္ေစာ ရဲ႕ကဗ်ာမွ
ညေန (၆) နာရီ၊ မႏၱေလးရထားထြက္ဖို႔ဘီးကစလိမ့္ေနၿပီဟ၊ သိလား။ ကိုယ္ကဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာေမြးဖြားႀကီးပ်င္းလာခဲ့ရေပမဲ့တေယာက္မွမႏႈတ္ဆက္ၿဖစ္ခဲ့ဘူး။ တိတ္တိတ္ေလးၿပန္လာခဲ့ရတယ္။ ေၿမာက္ပိုင္းေဒသကိုထြက္လာခဲ့တာသိတ္မႀကာေသးဘူး။ဒါေပမဲ့ က်န္ခဲ့တဲ့ သမဂၢကရဲေဘာ္ေတြကိုၿပန္ဆက္သြယ္ဖို႔ၿပန္ဝင္လာခဲ့မိတယ္။
သံလမ္းေဘးကေနလွမ္းႀကည့္လိုက္ရင္ ငါ့အိမ္ေလးကို ညေနရီရီထဲမွာမသဲမကြဲေတြ႔ေနရတယ္။
ေန႔လည္တံုးက သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္လိုအပ္တဲ့ေဆးေတြဝယ္ေနတံုး ငါ့ေဘးမွာငါ့ညီမေလး ေဆးလာဝယ္တာေတြ႔ရတယ္။
ငါသိတာေပါ့ သူဘာေဆးဝယ္မယ္ဆိုတာ။ အေမ ေလၿဖတ္ေနတယ္ တဲ့။ သူ႔သမီးအိမ္ၿပန္မလာကတည္းကေကာင္းေကာင္းမအိပ္ႏိုင္ရွာဘူးတဲ့။ ငါႏႈတ္ဆက္ခ်င္လိုက္တာ။ အေမဘယ္လိုေနလဲ လို႔ေမးခ်င္လိုက္တာ။ စိတ္ကိုမနည္းေအာင့္ထားရတယ္။
ဒါေပမဲ့ ထြက္လာခဲ့ရတာပါပဲ။ တံခြန္တိုင္ေတာင္မေရာက္ေသးဘူး။ ရထားကရပ္သြားတယ္။ ဘာၿဖစ္ၿပန္တာလဲ.. လူေတြေခါင္းၿပဴထြက္ေနတာမွသိတ္မႀကာေသးဘူး။ ငါ့နားကို ေယာကၤ်ားရင့္မာႀကီးေတြ (၁၀) ေယာက္လို႔ေရာက္လာတယ္။
တေယာက္ကၿဗံဳးဆို ငါ့နားထင္ကိုလွမ္းရိုက္တယ္။
“ေ-ာက္ေကာင္မ.. ေမွာက္အိပ္စမ္း” တဲ့… ငါအဖမ္းခံလိုက္ရၿပီဆိုတာသိလိုက္တယ္။ ဆက္တိုက္ဝင္လာတဲ့လက္သီးေတြႀကားမွာငါဘာမွသတိမရေတာ့ဘူး။
သတိၿပန္လည္လာလို႔ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကိုႀကည့္လိုက္ေတာ့ အခန္းေမွာင္ေမွာင္ေလးထဲမွာ ေယာကၤ်ား(၂)ေယာက္
ေဆးလိပ္ဖြာေနတာကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။
ေအာ္… ငါစစ္ေႀကာေရးစခန္းမွာပါလားလို႔သေဘာေပါက္လိုက္မိတယ္။
တေယာက္ကစၿပီးဆိတ္ၿငိမ္မႈကို ထိုးခြဲလိုက္တယ္။
“နင္တို႔ေတာ္ေတာ္မိုက္တဲ့ကေလးမပဲ… ၿမိဳ႕မွာေမြးတဲ့သူေတြကေတာထဲသြားခ်င္တယ္။
ဟို ေတာထဲက ကခ်င္မေတြကၿမိဳ႕တက္ၿပီး ေအရိုးဗစ္သင္တန္းေတာင္ေစ်းႀကီးႀကီးေပးတက္ဖို႔ႀကံေနႀကၿပီ။” သူတို႔ဘာေၿပာေနတယ္ဆိုတာငါသေဘာမေပါက္ေသးဘူး။ (၅) ႏွစ္ေလာက္အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာေနလိုက္ရၿပီး
ငါ့ၿမိဳ႕ကေလးကိုၿပန္ဝင္လာတဲ့ညမွာပဲစစ္ေႀကာေရးစခန္းတံုးက ေထာက္လွမ္းေရးေတြေၿပာတဲ့စကားကိုသေဘာေပါက္လိုက္တယ္။
လက္စသတ္ေတာ့ သူတို႔ေၿပာတဲ့အုပ္စုေတြက ကခ်င္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတပ္ဖြဲ႔ကလူေတြၿဖစ္တဲ့ မထုေနာ္၊ တူးဂ်ာ နဲ႔ စခုံတင္ရိမ္း တို႔အုပ္စုေတြကိုေၿပာတာကိုး။
အေရးေတာ္ပံုအၿပီးအေဖာက္ၿပန္ဆံုးအုပ္စုေတြကိုၿပပါဆိုရင္ကခ်င္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအုပ္စုေတြထိပ္ဆံုးကပါတာေပါ့။
သူတို႔လည္းဗမာစစ္တပ္လိုပါပဲ။ ေအာက္ေၿခထုကသာဆင္းရဲေနတာေခါင္းေဆာင္ေတြကခ်မ္းသာႀကသလားမေမးနဲ႔။
နင္တို႔က ကခ်င္အုပ္စုေတြ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္မယ္ဆိုေတာ့ေဒါသထြက္ေနႀကတာ။ လူေတြကသူတို႔ကိုစိတ္ပ်က္ေနတာ ႀကာလွၿပီ။ တိုင္းရင္းသားခ်င္းသစၥာေဖာက္တဲ့အုပ္စု၊ လူမ်ိဳးစုတစု ကအၿခားလူမ်ိဳးစုတစုကို အၿမင္က်ဥ္းက်ဥ္း၊အညိဳးတႀကီးနဲ႔
ေနာက္ေက်ာဓါးနဲ႔ထိုးဖို႔လုပ္တဲ့အုပ္စုေတြကိုၿမင္ၿပီဆိုရင္ၿမင္ကြင္းက်ယ္ႏိုင္ငံေရးရာသီဥတုမွာ ေနာက္ထပ္ကစားနည္းအသစ္ေတြကို
စဥ္းစားဖို႔ေတာ့လိုတယ္။ ဒါေပမဲ့ဟာ… ရွစ္ေလးလံုးဆိုတာလူမ်ိဳးေပါင္းစံုေသြးခ်င္းထပ္ခဲ့တဲ့အၿမဲစိမ္းေတာေတြပါ။ မႏၲေလးေထာင္ထဲမွာၿမစ္ႀကီးနားနဲ႔မိုးညွင္းဘက္ကငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြအခုထက္ထိမလြတ္ေသးဘူး။
အသံ(၄)
လာပါကြယ္..
ေသေသခ်ာခ်ာသိမ္းထားတဲ့သစၥာတရားတခုရဲ႕
အာရံုကိုတူးဆြႀကည့္ရေအာင္ပါ
တကယ္လို႔
ႏွင္းဆီရန႔ံကအေမွာင္ေခတ္ကခ်စ္သူေတြအတြက္
အေတာက္ပဆံုးလြင္ၿပင္ေတြရွိရာ ဦးေဆာင္သြားတဲ့အခါမွာေပါ့
( ၁၉၉၄ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ကဗ်ာလႈပ္ရွားမႈစာေစာင္မွ)
ရွစ္ေလးလံုးကိုသံုးသပ္မယ္ဆိုရင္ ၁၉၈၉-၉၀ ကအၿဖစ္အပ်က္ေတြကိုေက်ာ္သြားလို႔မရဘူး။
ဒါကိုေၿမေပၚႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ ပါဝင္ခဲ့တဲ့သူတိုင္းနားလည္တယ္။ စစ္တပ္က ႏိွပ္ကြပ္ေလေလ၊ လႈပ္ရွားမႈေတြသန္မာလာေလေလၿဖစ္ေနတဲ့
ခုႏွစ္ေတြကိုၿပပါဆိုရင္ ၁၉၈၉-၉၀ ကာလေတြပဲ။
ေၿမေပၚမွာ အစိုးရဆန္႔က်င္ေရးစာရြက္စာတမ္းအမ်ားဆံုးအထုတ္ႏိုင္ဆံုးအခ်ိန္ၿဖစ္ခဲ့တယ္။
က်ေနာ္တို႔မွာ ဘာမွမရိွဘူး။ မီးေခ်ာင္းပ်က္တခုရယ္၊ ေဆးသားေတြကိုဒလိမ့္တံုးနဲ႔လိမ့္ယူၿပီးရာေပါင္းမ်ားစြာရိုက္ႏိွပ္ခဲ့တဲ့စာရြက္ေတြရယ္၊ ညစာအတြက္ပြဲစားတန္းကပို႔ေပးတဲ့ကုလားပဲၿခမ္းေတြရယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလိုၿဖစ္ခ်င္လို႔ ၿခင္ေတြတဝဲဝဲကိုက္ေနတဲ့ညေတြမွာ
လာလာအိပ္တတ္တဲ့ ကိုစိုးဝင္းသန္းရယ္ ( သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို႔ေတာ့မၿဖစ္ခဲ့ဘူး၊ ေၿမာက္ပိုင္းမွာေထာက္လွမ္းေရးလို႔စြပ္စြဲခံရၿပီးအသတ္ခံခဲ့ရတယ္)
မနက္ၿဖန္ဆႏၵၿပပြဲအတြက္ေရးထားတဲ့ ပိုစတာေတြရယ္၊ ဒါေတြပဲရိွတယ္။
ပြဲအေကာင္းဆံုးေန႔ရက္ေတြပဲဗ်ာ… ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲေတြမွာ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားရန္ပံုေငြပြဲေတြက်င္းပၿပီး နယ္အသီးသီးကလႈပ္ရွားေနတဲ့
သူေတြစုဆံုႀကတယ္။ အစိုးရဆန္႔က်င္ေရးသီခ်င္းေတြကပလူပ်ံေနတယ္။ လြမ္းစရာအေကာင္းဆံုးကာလေတြပဲဗ်ာ။
မံုရြာညီလာခံ၊ ေၿမလတ္ညီလာခံ၊ မႏၱေလးညီလာခံေတြမွာ က်ေနာ္တို႔တေတြ အေရးေတာ္ပံုကိုသစၥာရိွဖို႔သံဓိဌာန္ခ်ခဲ့ႀကတယ္။
အဲ့ဒီတံုးေလာက္လႈပ္ရွားပိုင္ခြင့္ကို တႀကိမ္ေလာက္ၿပန္ရႀကည့္ေစခ်င္စမ္းတယ္။
က်ေနာ္တို႔ကလည္းထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔လမ္းမထြက္ဖို႔လုပ္ေတာ့တာပဲ။
စစ္ေထာက္လွမ္းေရးဗိုလ္ႀကီးၿမင့္ဦးတို႔ကလည္း ဆႏၵၿပပြဲေတြေဘးမွာ ေၿဗာင္ဝင္ၿပီးေလွ်ာက္ေနတာဗ်။ ဆႏၵၿပပြဲေတြကိုေဘးကေနဝိုင္းႀကည့္ေနတဲ့ၿပည္သူေတြက ရိုးအီလာၿပီထင္တယ္နဲ႔တူတယ္။
က်ေနာ္တို႔ကိုလာလာေမးတယ
“ ဟဲ့..ေကာင္ေလးေတြ..ေနကလည္းပူလိုက္တာ..နင္တို႔ကလည္းအားရိွေအာ္ခ်ည္းမေနႀကနဲ႔.. သူပုန္ေတြနဲ႔ဆက္ႀကအံုး” တဲ့
ေၿပာခ်င္တာက ၿပည္သူလူထုက ၁၉၈၉ ကေန ၁၉၉၆ လႈပ္ရွားမႈအထိကုလသမဂၢ ကိုမေမွ်ာ္ခဲ့ပါ။ဘူး။ သိလည္းမသိခဲ့ပါ။ သူပုန္ကုိေမွ်ာ္ခဲ့တာပါ။ တခ်ိဳ႕မိုးကုတ္ကိုတက္သိမ္းထားသေယာင္ေယာင္သတင္းေတြလႊင့္ခဲ့ေပမဲ့လက္ေတြ႔မွာေတာ္လွန္ေရး
အင္အားစုကလက္နက္ကိုင္တပ္ေတြတေယာက္မွမေတြ႔ခဲ့ရပါ။ သီအိုရီတခုမွာဒီလိုဆိုထားဘူးတယ္ထင္တယ္။
“လူထုအံုႀကြမႈသည္ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕အၿပီးသတ္အဆံုးအၿဖတ္မဟုတ္”ပါတဲ့။
ဒါၿဖင့္ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုအၿပီးစံနစ္တခုေၿပာင္းဖို႔အဆံုးအၿဖတ္ေပးမဲ့အင္အားစုကုိေမာင္းႏွင္ဖို႔ပ်က္ကြက္ခဲ့တာဘယ္သူေတြပါလဲ။
ကုလသမဂၢဆိုတာကိုၿပည္သူကေကာင္းေကာင္းမသိပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ဗမာၿပည္ရဲ႕ကံႀကမၼာက အံ့ႀသစရာေတာ့ေကာင္းတယ္။
ၿပည္ပကိုထြက္သြားတဲ့ေက်ာင္းသားက ၁၉၉၈-၉၉ ထိၿပည္တြင္းေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈကိုတိတိက်က်မသိဘူး၊ လူထုနဲ႔ေဝးသြားတယ္။ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈနဲ႔ေဝးသြားတယ္။
ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြေၿပာတဲ့သမိုင္းကိုပဲအေရာင္တင္္ေနႀကတာကိုး။
တကယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းခ်င္းအုပ္စုဖြဲ႔တဲ့ႏိုင္ငံေရးအဆင့္ကေနေက်ာ္ခဲ့ရင္ ၊
သမိုင္းေတြကိုဟန္ခ်က္ညီညီရင္ေငြ႕လႈံၿပီးတေယာက္ကိုေယာက္သန္မာေအာင္လုပ္ေပးႀကမယ္ဆိုရင္ ညီညြတ္ေရးကမၿဖစ္မေနေရာက္လာလိမ့္မယ္။
အနာဂတ္ဗမာၿပည္ႏိုင္ငံေရးအတြက္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရိွေသးမယ္ထင္တယ္။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့……..
အသံ(၅)
ေခတ္ကိုမီးတင္ရိႈ႕ႀကည့္ႀကရေအာင္
ဒဏ္ရာေတြကသာထခုန္တတ္မယ္ဆိုရင္ တကမၻာလံုးရႈပ္ရွက္ခပ္သြားမယ္။
ေကာင္မေလးေရ….
နာနာက်င္က်င္ခံစားရတိုင္း..
ၿပန္မလာႏိုင္သူေတြရဲ႕အိပ္မက္ေတြမွာ
အႏူးညံ့ဆံုးဂီတေတြရိွတယ္ဆိုတာကိုယံုပါ။
(မႏၱေလးေထာင္ထဲက ကဗ်ာမွ)
ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ိဴးဆက္ေက်ာင္းသားေတြမႏွစ္ကက်င္းပခဲ့တဲ့ ေၿခာက္ထပ္ႀကီးဘုရားထဲက ၈၈၈၈ပြဲကိုၿမင္ေတာ့
၁၉၉၅-၉၆ ကာလေတြကိုသတိယတယ္ ကိုယ့္လူရ။ ငါတို႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲကၿပန္လြတ္လာႀကၿပီ။ တခ်ိဳ႕လည္းနယ္စပ္ဘက္ကေနအေႀကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ၿပန္လာခဲ့ႀကတယ္။
ေၿမာက္ပိုင္းမွာေထာက္လွမ္းေရးလို႔စြပ္စြဲခံရတဲ့အုပ္စုေတြလည္း (၈) မိုင္လမ္းဆံုမွာစီးပြားေရးတဘက္နဲ႔
မအားတဲ့ႀကားကလာေတြ႔ႀကရွာတယ္။တခ်ိဳ႕ကေက်ာင္းၿပန္တက္ခြင့္မရႀကဘူး။ဒါေပမဲ့ငါတို႔ဆံုၿဖစ္ေအာင္ဆံုႀကတာပါပဲ။ လွည္းတန္းနားကစားေသာက္ဆိုင္တခုမွာကြာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္စကာၤပူ ကိုထြက္မယ္ဆိုေတာ့အဖြဲ႕အစည္းအသီးသီးကလူေတြ
အကုန္နီးပါးလာႀကတယ္။ အဲ့ဒီတံုးက
“ေဟ့ေကာင္ေရ ငါတို႔ဘယ္လိုအဖြဲ႔ေတြကြဲေနေန. ဒီမသာေတြက သူတို႔ကိုဆန္႔က်င္တဲ့ေကာင္မွန္သမွ်နံရံေလးဘက္ထဲကိုထည့္လိုက္ေတာ့တာပဲ။” တခ်ိဳ႕က ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုအတြင္းရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲမွာတေဇာင္းခ်ီးနဲ႔မ်က္ခ်ီးလိုၿဖစ္ခဲ့ႀကေပမဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ထဲက
ဆယ္ေပပတ္လည္အခန္းက်ဥ္းေလးထဲကိုလည္းေရာက္ေရာ့တေယာက္နဲ႔တေယာက္ေသြးေဖာက္ေသာက္ခဲ့တဲ့ရဲေဘာ္ေတြလိုၿဖစ္သြားႀကတယ္။
တခ်ိဳ႕ ကအစိမ္းေရာင္နယ္ေၿမေတြက ႏွလံုးသားမတူတဲ့သူေတြရဲ႕ၿငင္းဆန္မႈေႀကာင့္ၿပည္တြင္းကိုၿပန္ေရာက္လာႀကတယ္။ ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္အားလံုးေက်ာခ်င္းကပ္ရေတာ့မယ္ဆိုတာသိေနႀကတယ္။ ေခတ္ကိုတေယာက္နဲ႔တေယာက္အားေပးရင္းခါးခါးသီးသီးၿဖတ္သန္းခဲရတယ္။
ေၿပာခ်င္တာက ၁၉၉၃ ေလာက္ကစၿပီး ဗကသ၊ မကသ၊ လူ႔ေဘာင္သစ္၊ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးေက်ာင္းသားလူငယ္အဖြဲ႔ေတြလုိ႔
မိတ္ဆက္တဲ့သူေတြမရိွႀကေတာ့ဘူး။ တခုတည္းေသာအမည္နာမည္ နဲ႔ဦးတည္ခ်က္တခုပဲရိွတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ကိုဆန္႔က်င္မဲ့ညီညြတ္ေရးတပ္ဦးကိုဘယ္လိုၿပန္ဖြဲ႔မလဲ၊ ငါတို႔ခ်င္းသန္မာေအာင္ဘယ္လိုကူညီႀကမလဲ။ ဒါကိုအစိုးရကေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္တယ္ကြ။
၁၉၉၆ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈၿဖစ္ေတာ့.. စစ္ေထာက္လွမ္းေရး (၁၂) (၇) (၆) ကေကာင္ေတြက ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေမာ္ကြန္းထိန္းရံုးခန္းမွာ
လာၿပီးဘာေၿပာတယ္ထင္လဲ။
“ေဟ့ေကာင္ မင္းတို႔ကငါတို႔ကိုအခ်ဥ္ထင္လို႔လား.. အခုစင္ေပၚတက္ေၿပာေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကိုငါတို႔စိတ္မဝင္စားဘူးကြ၊ ေနာက္ကြယ္ကေကာင္ေတြကိုပဲဖမ္းခ်င္တာ။ မင္းတို႔ေၿမွာက္မေပးရင္ ဒီေကာင္ေတြ လွည္းတန္းလမ္းဆံုကိုေရာက္လာစရာအေႀကာင္းမရိွဘူး။ ဒါဟာအေတြ႔အႀကံဳရိွတဲ့ေကာင္ေတြေနာက္ကႀကံစည္လို႔ေပၚေပါက္လာတဲ့ကိစၥ၊ ဒီထက္ပိုႀကီးထြားလာရင္မင္းတို႔ကိုပဲစဖမ္းမွာ”
သူတို႔ကေၿပာတဲ့အတိုင္းပဲလုပ္တယ္။ တကၠသိုလ္အသီးသီးမွာရိွတဲ့ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနကလူေတြကို ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းမွာတံုးကေက်ာင္းတက္ေနခဲ့သူေတြရဲ႕စာရင္းၿပဳစုခိုင္းတယ္။ၿပီးရင္အကုန္ဖမ္းခိုင္းတယ္။
စစ္ေဆးၿပီးမွၿပန္လႊတ္ေပးမယ္ေပါ့။ အမ်ားႀကီးပဲ ကိုယ့္လူေရ၊ မတ္လ(၁၃) မွာပါဝင္ခဲ့တဲ့လူေတြ၊ အပါအဝင္
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွာအစိုးရေထာက္လွမ္းေရးလို႕ယူဆထားၿပီး ကိုေနဝင္းေအာင္နဲ႔ဖမ္းခံရတဲ့ ကိုစိုးလင္း
( သူကရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္၊ လွ်ပ္စစ္ ကေက်ာင္းသား၊ ၁၉၉၆ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းကာလမွာသူကေက်ာင္းၿပန္တက္ေနတာ) လည္းအဖမ္းခံလိုက္ရေသးတာပဲ။ ရွစ္ေလးလံုးကိုရန္သူဘယ္ေလာက္ေႀကာက္တယ္ဆိုတာအဲ့ဒါသာႀကည့္ေပေတာ့။
အသံ (၆)
“ေငြ ရယ္၊ မိန္းမရယ္၊ အႏၱရယ္မ်ားတဲ့ေလာင္းကစားပြဲေတြရယ္
အားလံုးေပါင္းလိုက္ရင္ပဲၿဖစ္ၿဖစ္
တခုခ်င္းကိုအမွတ္မထင္ လိုအပ္တာထက္တပ္မက္လိုက္ရင္ပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊
အဲ့ဒီအရာေတြဟာ..ရာဇဝတ္မႈတခုကိုက်ဴးလြန္ေစမဲ့
လံုေလာက္တဲ့အေႀကာင္းအခ်က္အလက္တခုၿဖစ္တယ္။”
ေနေကာင္းေအာင္ေနေနရတာေပါ့ကြာ။ မင္းတို႔ဆီကဖံုးဆက္ေတာ့လည္းဝမ္းသာရတာေပါ့။
ငါတို႔က ရန္သူ႔သတ္ကြင္းထဲမွာေနေနရေတာ့ အခ်င္းခ်င္းေသြးစည္းၿပီးသားပါ။
ဒုကၡေတြနဲ႔လက္ထပ္ေပါင္းသင္းထားတာဆိုေတာ့ ႀကံဳေနက်အက်ပ္အတည္းေတြကငါတို႔ကိုေဖာက္ၿပန္ေစမွာမဟုတ္ပါဘူး
မင္းတို႔သာေနေကာင္းေအာင္ေနႀကပါ။
မႀကံဳဘူး၊ မၿမင္ဘူး၊ မထိေတြ႔ဘူးတာေတြနဲ႔ႀကံဳတဲ့အခါတိုင္းတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ခံစားၿပီးၿဖတ္စမ္းပါကြာ။ ငါတို႔ေယာကၤ်ားေတြကဒုကၡေတြနဲ႔ရင္ဆိုင္ရရင္သာခံႏိုင္ရည္ရိွတာ၊ ခ်မ္းသားမႈ၊ အဆင္ေၿပမႈေတြမ်ားသြားရင္ေဖာက္ၿပန္တာကမ်ားတယ္မို႔လား။ ငါတို႔တေယာက္ခ်င္းစီလြတ္ေၿမာက္ဖို႔ေတာင္းဆိုေနဖို႔မလိုပါဘူး။ငါတို႔ဆီကိုဖံုးဆက္စကားေၿပာၿပီးေငြပို႔စရာမလိုပါဘူး။
မင္းတို႔ေနေနရတဲ့သူစိမ္းနယ္ေတြမွာ…အိမ္ကိုစြန္႔ခြာသြားရသူေတြ၊ မိသားစုေတြကိုခ်န္ရစ္ထားခဲ့ရသူေတြ၊တေယာက္နဲ႔တေယာက္
ေႏြးေႏြးေထြးေထြးလက္ခ်င္းခ်ိတ္လိုက္ႀကစမ္းပါ။ အားလံုးလြတ္ေၿမာက္ဖို႔အတြက္မင္းတို႔မွာတာဝန္ပိုရိွတယ္လို႔ထင္တယ္။
ဒီဇာတ္လမ္းကအားလံုးစခဲ့တဲ့ဇာတ္လမ္း၊ အဆံုးသတ္ေပးဖို႔အားလံုးမွာတာဝန္ရိွတယ္။ ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚမွာတံုးကဆိုခဲ့တဲ့သစၥာေတြမင္းအမွတ္ရေနအံုးမယ္လို႔ယံုတယ္ကြာ။
အသံ(၇)
ကဗ်ာအေပၚမွာေလ
သားဖြားခန္းေရာက္မိန္းမ လင္ကိုစိတ္နာသလိုမ်ိဳးနာပ
ဒါေပမဲ့အခ်ိန္္တန္ေတာ့
ထန္းပင္ကိုၿပန္ၿပန္ေမာ့ႀကည့္ေနရတဲ့အရက္မူးသမားတေယာက္လိုပါပဲ
( ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕နတ္တို႔ခိုးဝွက္ၿခင္းခံရတဲ့ကဗ်ာမွ)
ဆရာဦးဝင္းတင္အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ဆယ္စုႏွစ္(၂) စုၿပည့္ေတာ့မယ္။
ရွစ္ေလးလံုးမ်ိဳးဆက္ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္းမ်က္စိကြယ္တဲ့သူကြယ္၊ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ က်ဆံုးခဲ႔ရတဲ့သူေတြလည္းတၿဖည္းၿဖည္းမ်ားလာခဲ့ရ။
ေအာ္…တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြက်န္းမာေရးမေကာင္းရွာဘူး။
“သားေရ… တညေလာက္လိုက္အိပ္ရင္ ေငြ(၄-၅) ေသာင္းေလာက္ရတယ္၊ အရင္တံုးကမေကာင္းတာလုပ္စားတဲ့အမ်ိဳးသမီးေလးေတြဆိုတာ ဝတ္ေကာင္းစားေကာင္းဝယ္ဖို႔ေငြပိုေငြလွ်ံေလးရိွေသးတယ္။ ခုေတာ့..သူတို႔ဘဝေတြလည္း ညတိုင္းလုိက္အိပ္ရင္ေတာင္ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔အနိုင္ႏိုင္ပါကြယ္”
အႏွစ္(၂၀) မွာ က်ေနာ္က ပံုတိုပတ္စေတြ၊ ကိုယ့္အေႀကာင္းေတြကိုကိုယ္ေၿပာၿပီး
ႏိုင္ငံေရးဇာတ္မင္းသားေတြလိုကၿပေနဖို႔အခ်ိန္ရိွေသးရဲ႕လား။ ၿမင္ကြင္းေတြကပ်င္းဖို႔ေကာင္းတယ္။
ေက်ာက္ေဆာင္ေတြေပၚကေနက်ေနာ္ေၿပးထြက္လာမိတယ္။
မိုးမီးေလာင္တယ္ဆိုတဲ့ေဝါဟာရ..ခုေတာ့ က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းနားလည္စၿပဳေနၿပီ။ လူတေယာက္ကိုေၿပးတိုက္လုိက္မိတယ္။ သူ႔မွာလည္းေသြးေတြနဲ႔၊ မခ်ိမဆန္႔က်ေနာ့္ကိုၿပံဳးၿပရွာတယ္။
“ဆံုးရႈးံရတာေတြမ်ားလြန္းလို႔တခါတေလေတာ့ အႏိုင္ရခြင့္ဆိုတဲ့အရသာကိုၿမည္းႀကည့္ခ်င္တယ္ဗ်ာ” တဲ့။ စိမ့္ယိုစီးေနတဲ့ေသြးစက္ေတြကိုသုတ္ရင္း.သူက..ပုလင္းလြတ္တခုကိုပင္လယ္ထဲပစ္ေပါက္ႀကည့္ေနမိတယ္။
ေနာက္ထပ္လူတေယာက္က သမိုင္းဦးေခတ္မွာမီးကိုရွာႀကည့္သလိုမ်ိဳး..ေက်ာက္ႏွစ္ခုကိုမေမာတမ္းခတ္ေနတယ္။
“ေပ်ာက္သြားတဲ့ႀကယ္ေတြကိုၿပန္ေပၚလာမလားလို႔ လုပ္မိလုပ္ရာလုပ္ႀကည့္ေနမိတာပါဗ်ာ” တဲ့ သူ႔မွာလည္း…ရင္တၿခမ္းကဟာလာဟင္းလင္းပြင့္ေနတယ္။
သေစၦရိပ္ေတြ… သေစၧရိပ္ေတြ…
က်ေနာ့ေန႔ရက္ေတြထဲအုပ္စုဖြဲ႔ရွင္သန္ေနၿပီလား။
ခ်စ္သူတို႔ေရ……..
အၿမင့္ဆံုးေနရာတခုေပၚၿပန္တက္ၿပီး က်ေနာ္အသံရွည္ကိုခပ္ၿပင္းၿပင္းဆြဲတင္လိုက္တယ္။
အုပ္စုဖြဲ႔ၿပန္သန္းေနတဲ့ငွက္ေတြဆီကမီးစိမ္းတခ်က္ေတြ႔လိုက္တယ္။
ကိုယ့္ႏွလံုးသားကိုသာယံုႀကမယ္ဆိုရင္
မႀကာခင္..ပြင့္ေတာ့မဲ့မနက္ခင္းအတြက္….
က်ေနာ္ေခါင္းမာမာနဲ႔ဆက္ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ၿဖစ္ေနအံုးမယ္ ဆိုတာေသခ်ာတယ္။
ေအာင္မိုးဝင္း
ေနာက္ဆက္တြဲ
၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံုကို ႏိုင္ငံေရးစာတမ္းလိုသံုးသပ္ေရးဖို႔ႀကိဳးစားႀကည့္တယ္။ ေရးထားတာေတြကိုကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ဖတ္ႀကည့္ၿပီး၊ ေနာက္ေတာ့…ဘယ္သူမွမပို႔ခ်င္ဘူးၿဖစ္သြားၿပန္တယ္။ ခံစားမႈနဲ႔သာေရးႀကေႀကးဆိုရင္ ႀကိဳးၿပတ္သြားတဲ့ဂီတတခု ကလြဲၿပီးဘာမွၿဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာသိေနတယ္။ ဒါေပမဲ့အႏွစ္ (၂၀) အတြင္း..အေရးေတာ္ပံုမွာဘဝတခုလံုးေပးခဲ့ရသူတခ်ိဳ႕က
စည္းၿပင္ဘက္ထုတ္ခံထားရၿပီး၊ လူလိမ္ေတြကထိပ္ေရာက္လို႔ေရာက္။ ေဒၚလာ (၂၀၀) ရတဲ့အမတ္နဲ႔ (၅၀၀) ရတဲ့အမတ္ေတြရဲ႕
ပဋိပကၡကလည္းတေမာင့္… ေမ်ာက္ပြဲႀကည့္ေနရသလိုပဲ။ မၿငိမ္ဘူး။ၿပင္ပမွာၿပႆနာေတြကအမ်ားသား။
ေထာင္က်ခဲ့တဲ့သူေတြခ်င္းလည္းအသိအမွတ္ၿပဳေႏြးေႏြးေထြးေထြးမရိွႀကဘူး။
သမဂၢမွာလုပ္ခဲ့တဲ့သူေတြခ်င္းလည္းအေမြရထားတဲ့သူေတြလိုလိုသမိုင္းေတြကိုေၿပာခ်င္သလိုေၿပာေနႀကေတာ့ရယ္စရာႀကီးၿဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္..စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းတယ္။
သံုးသပ္ေဝဖန္တာေတြကို လက္ခံရင္အေကာင္းဖက္ကုိေပါင္းစည္းသြားရင္ေကာင္းေတာ့ေကာင္းတာေပါ့။
အဆိုးဖက္ကိုသာေရာက္သြားၿပီးတေယာက္နဲ႔တေယာက္ပိုမုိေဝးသြားႀကမဲ့အၿဖစ္ေတြဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ပဲခံစားရမယ္္။ အမွန္ေတာ့ၿပႆနာေတြနဲ႔ေဝးေဝးေနခ်င္တာႀကာၿပီ။
ဒီခံစားမႈကဘုန္းႀကီးေတြကိုႏိုင္ငံတကာၿမင္ကြင္းေရွ႕မွာေၿပာင္ေၿပာင္တင္းတင္းသတ္ၿပတာကိုၿမင္လိုက္ၿပီးကတည္းကၿပင္းၿပင္းထန္ထန္
ၿဖစ္ေနတယ္။ “ငါတို႔တေလ်ာက္လံုးဒီလိုပဲအသတ္ခံေနရေတာ့မွာလား” လုိ႔ေတြးေနမိတယ္။ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုကို တကယ္သစၥာရိွတယ္ဆိုရင္တေယာက္နဲ႔တေယာက္ေဖးေဖးမမရိွဖို႔လိုတယ္။ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာေနထိုင္တယ္ဆိုတာအနည္းဆံုး မာဖီးယားဂိုဏ္းကေကာင္ေတြေလာက္ေတာ့ညီညြတ္ဖို႔လိုတာေပါ့။
ႏိုင္ငံၿခားသားေတြႀကားမွာတေယာက္တည္း ဂ်ိန္းစဘြန္းမင္းသားေတြလိုအဆင္ေၿပေၿပေနခ်င္ေနတဲ့ေကာင္ေတြကိုစိတ္မဝင္စားဘူး။ ေက်ာင္းသားထုနဲ႔ဒီမိုကေရစီအင္အားစုကိုဘယ္လိုစုစည္းမွာလဲ။ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကိုဘယ္လိုလမ္းၿပေပးမွာလဲ။
အႏွစ္(၂၀) မွာဘာေတြလိုအပ္ေနတယ္ ဆိုတာလူတိုင္းသိေနတာပဲ။ ထူးေၿပာဖို႔မလိုေတာ့ပါဘူး။
အတၱေလးေတြေလ်ာ့လိုက္ႀကရင္ အလုပ္ၿဖစ္မယ္ထင္တာပဲ။
3 comments:
ကိုေအာင္မိုး၀င္းေရ...
ဘာမွ မရွိသူေတြရဲ႕ အတၱကို ေလွ်ာ့ ဖုိ႕ ဆိုတာမွာေတာ့ သူတုိ႕မွာ စိတ္ဓါတ္ကလြဲလို႕ ဘာမွ ရွိေတာ့မယ္ မထင္..
အင္း... ေနရာ ရွိေနသူေတြရဲ႕ အတၱက်ေတာ့လဲ ေလွ်ာ့ဖို႕က မလြယ္ဘူးထင္ပါရဲ႕..
တကယ္က ကိုယ္ေနရာ တခုေရာက္ေနတယ္ဆုိရင္ အဲဒီေနရာ ေပ်ာက္သြားမွာ စိုးတဲ့ အတၱက အႀကီးဆံုး... အဲဒီ အတၱေတြ ေလွ်ာ့ႏိုင္ၿပီး တုိင္းျပည္အတြက္ တကယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ လူေတြကိုသာ ရခဲ့ရင္ .....
ေတာ္လွန္ေရးႀကီးေအာင္ခဲ့တာ ၾကာလွေပါ့..
ေက်းဇူးပါပဲမခင္မင္းေဇာ္.. အမွန္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနရာေပ်ာက္မွာစိုးတဲ့သူေတြကအဆိုးဆံုးအတၲေတြနဲ႔
လာသမွ်လူကိုၿခံကာထားတဲ့အခါေတာ္လွန္ေရးကသြားၿပီ
ေပါ့
Post a Comment